Gepubliceerd in Newsweek – woensdag 4 september 2024 door LTC Geoffrey S. Corn, USA (ret.) en LtGen George Smith, USMC (ret.)
De moord door Hamas op zes Israëlische gijzelaars, waaronder een Amerikaans staatsburger, herinnert ons er niet alleen aan dat Hamas een reëel gevaar blijft voor Israël, maar ook dat het een van de meest immorele, illegale en barbaarse gewapende groepen ter wereld is.
Oorlog is van nature een wrede onderneming. Het internationale recht dat oorlog reguleert, rechtvaardigt aanzienlijk geweld dat anders in vredestijd onwettig zou zijn. Het erkent ook de legaliteit van aanvallen waarbij burgers gedood of verwond worden als dit “bijkomstig” is aan een aanval op een legitiem militair doel en niet buitensporig is in verhouding tot de waarde van de aanval op dat doel – een van de moeilijkste afwegingen die gevechtsleiders moeten maken bij de beslissing om een aanval uit te voeren. Deze wet verbiedt echter categorisch het opzettelijk aanvallen van burgers om ze te doden, te verwonden of te terroriseren. Zelfs het lanceren van dergelijke aanvallen, ongeacht de uitkomst, is absoluut verboden.
Er is echter één oorlogsregel die aantoonbaar nog fundamenteler is dan het beschermen van burgers tegen opzettelijke aanvallen: de verplichting om elke gevangene of gedetineerde humaan te behandelen. Deze verplichting wordt weerspiegeld in Gemeenschappelijk Artikel 3, een bepaling die “gemeenschappelijk” is aan, of gedeeld wordt door, elk van de vier Verdragen van Genève van 1949. Deze verdragen – de enige verdragen die bijna universeel zijn aangenomen door de landen van de wereld – zijn gewijd aan het beschermen van oorlogsslachtoffers en het “verlichten” van het lijden dat wordt veroorzaakt door gewapende conflicten.
De meeste bepalingen van deze verdragen zijn alleen van toepassing op “gewapende conflicten” tussen staten. Maar Gemeenschappelijk Artikel 3 is de uitzondering. Deze bepaling van de verdragen bindt alle georganiseerde gewapende groepen die betrokken zijn bij “conflicten die geen internationaal karakter hebben”, dat wil zeggen conflicten waarbij geen sprake is van vijandelijkheden tussen twee of meer staten. Vóór 1949 bestond zo’n artikel of verplichting niet. Maar in het kielzog van de wrede burgeroorlogen die voor en onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog woedden – vooral de Spaanse Burgeroorlog, waarin naar schatting meer dan 250.000 burgers en gevangenen standrechtelijk werden geëxecuteerd – stemden de staten die de versie van 1929 van de verdragen herzienden in met deze nieuwe verplichting.
Dit was een opmerkelijke prestatie, omdat het resulteerde in de eerste toepassing van internationaal humanitair recht op binnenlandse gewapende vijandelijkheden zoals burgeroorlogen. Staten en de gewapende groepen die tegen hen streden waren nu verplicht om te respecteren wat het Internationaal Gerechtshof later de “minimum maatstaf” van humanitaire bescherming noemde.
Sinds 1949 heeft Gemeenschappelijk Artikel 3 zich ontwikkeld tot de meest fundamentele humanitaire verplichting van het recht van gewapende conflicten. Naast een algemene verplichting tot menselijke behandeling die van toepassing is op iedereen die “niet actief deelneemt aan de vijandelijkheden”, verbiedt het artikel specifiek moord en standrechtelijke executie. En om het nog eens te benadrukken, deze verplichting geldt zowel voor staatsstrijdkrachten als voor niet op staatsniveau georganiseerde gewapende groeperingen zoals Hamas. Het vermoorden van mensen die aan hun lot zijn overgelaten omdat ze gevangen zijn genomen en vastgehouden, wordt daarom terecht veroordeeld als een van de meest flagrante schendingen van het internationaal humanitair recht.
Het is natuurlijk geen verrassing dat Hamas-agenten zich inlaten met deze barbarij. Dit is de aard van elk aspect van hun terroristische operaties, die blijk geven van een complete en doordringende minachting voor zelfs de meest elementaire oorlogsregels. En de moord op deze gevangenen symboliseert echt de diepte van hun illegaliteit en immoraliteit. Zelfs gewapende groepen die gevangenen mishandelen, zullen zich zelden verlagen tot het niveau van standrechtelijke executie. Hamas toont de wereld echter opnieuw de bodemloze diepten van zijn barbaarsheid.
Dit tragische incident herinnert ons er ook aan dat er eenvoudigweg geen morele gelijkwaardigheid bestaat tussen Israël en zijn illegale vijanden. De moord op Hersh Goldberg-Polin was slechts de laatste manifestatie van de modus operandi van Hamas . Hij werd maandenlang onmenselijk behandeld als gevangene nadat hij ernstig gewond was geraakt toen Hamas-agenten hem en andere burgers die ineengedoken zaten in een poging het bloedbad te vermijden dat honderden burgers trof op het Nova muziekfestival, opzettelijk en wederrechtelijk aanvielen.
Critici van Israël zullen ongetwijfeld onmiddellijk de (vaak opgeblazen en ongeverifieerde) aantallen burgers aanhalen die in Gaza zijn gedood als gevolg van de gevechtshandelingen in Gaza om hun pogingen tot “gelijkheid van veroordeling” te rechtvaardigen . Maar zoals elke aanklager gemakkelijk kan uitleggen, is er geen gelijkwaardigheid tussen diegenen die opzettelijk doden en diegenen die onvermijdelijk doden, zelfs als ze de wet volgen. Dit is wat deze vergelijking echt weerspiegelt: één kant van het conflict die opzettelijk burgers aanvalt en vermoordt, en een andere kant die consequent zijn wettelijke verplichting uitvoert om, waar mogelijk, dat gevolg te vermijden.
Oorlog mag dan een hel zijn, maar de hel die Hamas heeft gecreëerd voor de burgers die het heeft afgeslacht, de gevangenen die het mishandelt en vermoordt en de bevolking van Gaza die het opzettelijk heeft blootgesteld aan de vermijdbare gevolgen van oorlog, is een hel die zelfs oorlog niet vergoelijkt. Er is geen vergelijking mogelijk.
