Plaatje hierboven: Zeemachttroepen van het Iraanse leger vuren een grond-zee-raket af in de Zee van Oman, bij Jask, in het zuiden van Iran.
Door GREG ROSE en ANTHONY BERGIN. Gregory Rose is hoogleraar internationaal recht aan de Universiteit van Wollongong en onderzoeksdirecteur bij thinc. Anthony Bergin is senior fellow bij Strategic Analysis Australia.
In een poppenspel trekt de poppenspeler aan de touwtjes.
De internationale voorstelling van vandaag is er een die Iran heeft geproduceerd na jaren van meesterlijk financieren, schrijven, casten, oefenen en propaganderen.
De personages zijn de proxy-netwerken van Iran: de Houthi’s in Jemen, Hezbollah in Libanon, Hamas en de Islamitische Jihad in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en verschillende milities in Irak en Syrië.
Het plot is eenvoudig, maar meeslepend: vernietig Israël en zijn Joodse cabal, domineer het Midden-Oosten, verdrijf de VS uit de regio en verspreid revolutie daarbuiten. Het speelt zich af in een tijdperk van een botsing tussen beschavingen: Islamitisch totalitarisme en Westerse liberale democratie.
Dit roept de vraag op: hoe moet de Islamitische Republiek Iran worden beloond voor haar inspanningen?
Iran is in de aanval. Maar een kliekje van de machtigste leiders van de vrije wereld in Washington mist de politieke wil om Iran te confronteren. Degenen die suggereren dat het een te grote uitdaging is voor Westerse democratieën om het hoofd te bieden zijn William Burns (CIA), Avril Haines (nationale inlichtingendienst), Jake Sullivan (nationale veiligheid) en zelfs, zo lijkt het, president Joe Biden.
De Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) toont speedboten met drones. Beeld: AFP.
LEES MEER: Amerikaanse marine slaat nieuwe luchtaanval op Rode Zee af | Iran stuurt oorlogsschip middenin Houthi-aanvallen | Iran heeft lijn overschreden in conflict | Irans handwerk achter alle problemen die we zien | VS doodt door Iran gesteunde rebellen, laat boten zinken | Iran is een van de grootste wapenfabrikanten ter wereld.
Toch hebben de VS en hun bondgenoten de middelen om Iran te onderwerpen. Er zijn veel Iraanse zwakke punten die gevoelig zijn voor druk. Deze omvatten de hervatting van gecoördineerde financiële sancties. Als er onvoldoende internationale samenwerking is om financiële sancties door te laten werken, dan kunnen unilaterale militaire aanvallen op Iraanse activa meer effect hebben.
Een gemakkelijk doelwit voor een geheime militaire operatie is het Iraanse spionageschip de Behshad. Het levert inlichtingen en wapensteun aan de Houthi-terroristen die de commerciële scheepvaart in de Rode Zee aanvallen. Andere kwetsbare Iraanse maritieme doelen zijn onder meer Iraanse commerciële havens en olieterminals – zoals Kharg Island en Bandar Abbas, de belangrijkste marinebasis van Iran – die ook uitgeschakeld zouden kunnen worden. De VS zouden de Iraanse onderzeebootbasis in Jask, 1700 km ten zuiden van Teheran, gelegen aan de Golf van Oman, offline kunnen halen. Iraanse raketproductiefabrieken – in Bandar Abbas, Isfahan en Mashhad – en lanceerinstallaties zoals op de Imam Ali basis, Bakhtaran en het eiland Sirri, zijn scherpe instrumenten om het Iraanse arsenaal af te stompen.
De verschillende hoofdkwartieren van de Islamitische Revolutionaire Garde – het Iraanse equivalent van de Nazi SS – zijn welbekend en zouden niet immuun moeten zijn.
Het belangrijkste zijn de nucleaire productie-installaties die Iran heeft beveiligd tegen aanvallen, bijvoorbeeld in Arak en Bushehr.
De kosten van militaire actie voor het Westen brengen het risico van regionale of mondiale escalatie met zich mee.
Iran zou mijnen en bewapende duikboten kunnen inzetten in de Rode Zee en de Perzische Golf. Het zou aanvallen kunnen lanceren door zijn wereldwijde netwerk van terroristische cellen of massale aanvallen tegen Israël kunnen uitlokken. China zou het moment kunnen aangrijpen om Taiwan binnen te vallen terwijl de vrije wereld druk bezig is.
Maatregelen om maximale druk uit te oefenen tegen de Islamitische Republiek moeten zorgvuldig worden gekalibreerd.
De klok tikt verder en Iran wordt bewapend met nucleaire massavernietigingswapens. Volgens sommige schattingen zou het binnen een week genoeg uranium voor wapens kunnen produceren voor een kernbom (en Teheran heeft nooit maar één bom gewild). Gezien deze onvoorspelbaarheid kan een mogelijke tweede presidentiële termijn voor Donald Trump een stimulans zijn voor Iran om vóór november een nucleaire capaciteit te verklaren. Er is dringend behoefte aan vastberadenheid onder de betrokken landen om actie te ondernemen tegen het Iraanse nucleaire project.
Biden verdient lof voor het inzetten van twee Amerikaanse vliegdekschepen in het oostelijke deel van de Middellandse Zee, hoewel de USS Gerald R. Ford vliegdekschipstootgroep daar de komende dagen zal vertrekken om terug te keren naar zijn thuishaven Norfolk, Virginia.
Een internationale vloot voor Operation Prosperity Guardian verzamelt zich om de commerciële scheepvaart in de Rode Zee te beschermen. Als de VS Israël groen licht geven en stilzwijgend meewerken aan een aanval op enkele Iraanse bezittingen, kan dat Teheran aanmoedigen om zich terug te trekken.
Andere regionale middelen bevinden zich onder water, in de lucht en op de grond in Qatar, Turkije, Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Azerbeidzjan. Maar ze blijven niet eeuwig op hun plaats zitten en het zou tijd kosten om ze later weer in elkaar te zetten.
Als we het doel van Iran om het Midden-Oosten te beheersen willen tegengaan, moeten we deze cruciale uitdaging nu aangaan. Iran is een essentiële steun voor China en Rusland in hun manifeste strategieën tegen de democratische wereld.
Zullen we het marionettenspel van Iran laten eindigen in het zwakke verval van de westerse beschaving of zorgen voor een vernieuwing van de vitale dynamiek van de democratie? Er is eigenlijk maar één optie.
